ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΥΑΛΑΣ

Σαν τα χρυσόψαρα, πολύχρωμα, καθαρά και πάντα χορτασμένα σε κάθε απαίτηση ζουν στο προστατευμένο τους περιβάλλον. Όλα μοιάζουν ονειρικά, πιθανά και η πρώτη και μοναδική έξοδος τους, στις άλλες γυάλες, λίγο πιο μεγάλες αυτές, αλλά με ίδια,ανάλογα χρυσόψαρα. Στα επιλεγμένα σχολεία ίσως, τα φροντιστήρια, στις οικογενειακές συναντήσεις.

Όλα πάνε καλά…

Ξεχωρίζουν σε κάθε εκδήλωση που συνυπάρχουν -αναγκαστικά- με τα πελαγίσια. Αυτά τα “παράξενα” που έχουν μάθει να λειτουργούν σε ομάδες και να συνεργάζονται για την επιβίωση, τους κυνηγούς, τα αφρόψαρα. Αυτά που βλέπουν βυθούς, που ζουν τον κίνδυνο αλλά και την αλήθεια της ζωής.

Τα παιδιά της γυάλας, υπέρβαρα κάποια, χωρίς συναρμογή και χάρη στην κίνηση, λίγο άτσαλα, φορές. Τα μικρά βήματα στο σπίτι, το παιχνίδι σε λαμπερούς παιδότοπους, οι βόλτες στα εμπορικά κέντρα δεν ευνοούν…

Μα κι όταν υπάρχει η προδιάθεση, το ταλέντο, όσα η φύση χαρίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου, αυτά αφορούν μόνο τα ίδια: ντρίμπλα μόνο, σουτ για γκολ μόνο, η πάσα σπάνια και άγνωστη κίνηση.

Για άμυνα, συνεισφορά στο σύνολο, ομαδική λειτουργία ούτε σκέψη.

Χωρίς αισθήματα. Ψυχρά.

Αν δεχτεί γκολ η ομάδα, αν ηττηθεί, κανένα πρόβλημα. Η γυάλα περιμένει να τα χορτάσει ξανά.

Το αίσθημα της ευθύνης ανήκει πάντα στους άλλους, στη γυάλα έτσι κι αλλιώς είναι πάντα ο νικητής. Ο βασιλιάς του κόσμου του.

Μα κι αν κερδίσει, αν ο ίδιος δεν σημειώσει το γκολ, αν δεν έχει χορτάσει ατομική ενέργεια χωρίς ουσία, τότε η απάθεια είναι ίδια, στην όποια εξέλιξη του παιχνιδιού.

Η προσωπική απόλαυση ως έτοιμη τροφή είναι το ζητούμενο.

Φυσικά δεν δουλεύουν. Και η προπόνηση είναι για τους άλλους.

Όταν βρέχει δεν πρέπει να βραχούν, οταν έχει κρύο δεν πρέπει να κρυώσουν. Οταν έχει ζέστη θα ζεσταθούν. Είναι αυτά παράλληλα που υποφέρουν συχνά από ιώσεις σε αντίθεση με τα εκπαιδευμένα σε κάθε συνθήκη.

Πρώτα το σχολείο και μετά η μπάλα- αυτό παπαγαλίζουν – όπως έμαθαν να παπαγαλίζουν στο σχολείο. Στη σχολική περίοδο θα λείψουν λοιπόν λόγω φόρτου υποχρεώσεων.

Στις σχολικές γιορτές θα λείψουν γιατί είναι μέρες “καθισιού” , φαγητού, κατανάλωσης.

Το καλοκαίρι διακοπές.

Αδιάφορο αν η έλλειψη συμμετοχής και εκπαίδευσης τους είναι εις βάρος του συνόλου, της προόδου των συμπαικτών, της ομάδας που ανήκουν.

Σε ένα μόνο γνωρίζουν και αντιδρούν:

αν δεν πάρουν μέρος στο παιχνίδι της εβδομάδας, με ίση και περισσότερη συμμετοχή με αυτούς που δουλεύουν τότε αρχίζουν τα δύσκολα για όλους…

Ο κακός προπονητής, οι συμπαίκτες που δεν αξίζουν.

Η ομάδα που δεν είναι καλή.

Κι αλλάζουν ομάδα (αν δεν καταφέρει ο μπαμπάς πρώτα να διώξει τον προπονητή…)

Εύκολα, όπως εύκολα πετάνε ρούχα, παιχνίδια, παρέες, στόχους.

Δεν αλλάζει κάτι βέβαια, και στις άλλες ομάδες ίδιες καταστάσεις θα συναντήσουν, πάντα υπάρχει ένας κακός δράκος που κυνηγά τα χρυσά ψάρια.

Αλίμονο, η γυάλα μην σπάσει…

Τελευταία υπάρχουν και αντίστοιχες τάσεις στην εκπαίδευση του ποδοσφαίρου: η αγορά διαμορφώνει τις ανάγκες.

Σαν να είναι λοιπόν το ποδόσφαιρο ατομικό άθλημα, τα παιδιά ζουν σε ένα ψεύτικο κόσμο, μια γυάλα όπου μπορούν να πραγματοποιούν κάθε “κόλπο”.

Δεν λειτουργούν ως συμπληρωματική, απαραίτητη οπωσδήποτε δουλειά, πλήθος στοιχείων είναι αυτά που δημιουργούν τον ολοκληρωμένο άσο του αύριο: υπόσχονται καριέρα και ταξίδια σε μεγάλες θάλασσες.

Σε παιδιά που δεν ξέρουν καν να κολυμπούν…

Φυσικά τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ.

Η ροπή μας σαν κοινωνικό σύνολο στη βολή, στην ευκολία, στο επιφανειακό και πλαστικό μέλλον αυτό προδιαθέτει και προετοιμάζει.

“Ψεκασμένους”, αδικημένους από άγνωστες καταστάσεις και φανταστικούς εχθρούς.

Έρμαια στις διαθέσεις τον ηγέτη-πολιτικού του αύριο που θα υποσχεθεί να τον χορτάσει μεθαύριο, όταν η μαμά κι ο μπαμπάς θα λείπουν , ή θα αδυνατούν. Αν τον ταΐσει με τα ψίχουλα της ματαιοδοξίας θα είναι θεός ο ηγέτης και ημίθεος ο ίδιος.

Αν όχι, θα γνωρίζει τον ένοχο.

Και πάλι στο μηδέν.

Πολύ γονείς, στη βάση του “ εγώ, οι δικοί μου, η δουλειά μου να είναι καλά”, πιθανόν γιατί όντως πιστεύουν πως έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των δικών τους παιδιών (μέσω της επιχείρησης προετοιμάζοντας για αυτό και μόνο το σκοπό τον διάδοχο ως μόνη επιλογή), με μία σίγουρη θέση στο δημόσιο, με τις γνωστές γνωριμίες του νεοέλληνα, ξεχνούν:

πως τα παιδιά τους στο ίδιο κόσμο των μη προνομιούχων παιδιών θα συνυπάρξουν και θα χρειαστεί να επιβιώσουν.

Σε καταστάσεις ίσως άγνωστες και πρωτόγνωρες για όλους μας.

Κρίση είναι η βολή της ψεύτικης γυάλας μας.

Λύση είναι η γνώση της επιβίωσης στην άγρια αλλά όμορφη θάλασσα μέσω της ατομικής εξέλιξης οπωσδήποτε.

Αλλά σε συνδυασμό με το σεβασμό και την ευθύνη της προόδου του συνόλου.

Ευτυχισμένοι άλλωστε είναι οι άνθρωποι που αγαπούν και τους αγαπούν.

Όχι αυτοί που πουλούν και αγοράζουν επιφανειακή απόλαυση.

Αν μιλούσαν τα φυλακισμένα χρυσόψαρα θα έλεγαν το ίδιο.