(Im❌) possible
(Un❌) able

Ο Παναγιώτης ‘Spinnerakos’ Γρηγορίου, που κατάγεται και ζει στη Χαλκίδα, πρόσφατα έζησε ίσως τη μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του με την κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος drift. Μετά από μια δύσκολη χρονιά για τον ίδιο, οι κόποι και οι θυσίες ετών δικαιώθηκαν και τα συναισθήματα του γι’ αυτή την επιτυχία ‘συμπυκνώνονται’ στις λέξεις ‘δικαίωση’ και ‘περηφάνεια’. Η αγάπη του για τ’ αυτοκίνητα ξεκίνησε πριν 18 χρόνια και τα τελευταία τρία ασχολείται με το drift, έχοντας παρουσιάσει αλματώδη πρόοδο, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος. ‘Μότο’ του το ‘(Im❌) possible (Un❌) able’, δηλαδή κάτι φαινομενικά απίθανο και αδύνατο, μπορεί να είναι πιθανό και δυνατό! Ο ‘Spinnerakos’ άνοιξε την καρδιά του στο eviasports και τα όσα μοιράζεται μαζί μας, έχουν μέγεθος και αξία μοναδική και πέρα απ’ το επίπεδο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

-‘(Im❌) possible (Un❌) able’

Ήθελα να ‘ναι κάτι που να μην είναι καθαρά drift. Οι περισσότεροι βάζουν τ’ αμάξι τους στα μπλουζάκια και γενικά στα αναμνηστικά. Δεν θέλω να με χαρακτηρίζει ένα αμάξι. Εμένα μ’ ενδιαφέρει αυτό που κρύβεται πίσω.

-Υπάρχουν άλλοι οδηγοί με αναπηρία που να συμμετέχουν σε κανονικό πρωτάθλημα;

Είμαστε 3-4 σ’ όλο τον κόσμο. Δηλαδή το ν’ ακολουθούμε πρωτάθλημα ανάμεσα σε αρτιμελείς. Υπάρχουν αρκετοί που απλά συμμετέχουν σε event, χωρίς ανταγωνισμό.

Ο Πολωνός Bartek Ostalowski για μένα αυτή τη στιγμή είναι τοπ στον κόσμο. Δεν έχει χέρια. Οδηγάει με τα πόδια. Όταν αισθάνομαι ότι τα ‘παίζω’ κάθομαι και βλέπω βίντεο μ’ αυτό τον άνθρωπο. Έχει το αριστερό πόδι γκάζι-φρένο και με το δεξί το τιμόνι. Είναι ασύλληπτο! Ο άνθρωπος κυριολεκτικά είναι μια κατηγορία μόνος του. Πραγματικά πρότυπο.

Πριν εννιά μήνες είχε ένα ατύχημα. Πήρε φωτιά τ’ αμάξι του και απ’ την ενδοσυνεννόηση -γιατί χωρίς χέρια είναι φυσιολογικό να μην μπορεί να λυθεί μόνος του- πολύ γρήγορα η ομάδα του του έλυσε τις ζώνες και τον έβγαλαν έξω έγκαιρα και έσβησαν τη φωτιά. Οι χορηγοί του όμως του παρείχαν ένα πολύ καλό αμάξι ειδικά τροποποιημένο για εκείνον.

-Οι φωτογραφίες με το αυτοκίνητο σου και το αναπηρικό καροτσάκι έχουν γίνει viral.

Αυτή την ‘ιστορία’ με την καρέκλα στ’ αμάξι πάνω, την έχω ξεκινήσει εγώ, την κοινοποίησα και ακολούθησαν και κάποιοι άλλοι στη συνέχεια, όπως ο Αμερικανός Jason Watt.

-Είναι κάτι συμβολικό.

Εγώ ήθελα να το κάνω για να τραβήξω τα βλέμματα. Όταν βλέπει κανείς μία αναπηρική καρέκλα πάνω στην αεροτομή είναι φυσιολογικό να γίνει κάτι τέτοιο.

Κάθομαι κάτω, έχω βγάλει την μπλούζα και έχω στ’ αριστερό μου χέρι την καρέκλα και στο δεξί τ’ αμάξι. Από δω ο δαίμονας μου και από κει ο άγγελος μου.

-Έκανες και μια ακόμη φωτογραφία με την καρέκλα πρόσφατα.

Την ήθελα επίτηδες τη φωτογραφία έτσι. Είχαμε καθίσει με τον ανθρώπο που έβγαλε τη φωτογραφία σε μέρος και ώρα που ήταν όπως έπρεπε. Τα χρώματα ήταν πολύ όμορφα εκείνη τη στιγμή και βγήκε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Ήθελα μια-δυο φωτογραφίες με μένα εκτός καρέκλας. Να φαίνομαι εγώ, η καρέκλα και το αυτοκίνητο.

Είχα κάνει και παλιότερα μια τέτοια φωτογραφία. Κάθομαι κάτω, έχω βγάλει την μπλούζα και έχω στ’ αριστερό μου χέρι την καρέκλα και στο δεξί τ’ αμάξι. Από δω ο δαίμονας μου και από κει ο άγγελος μου. Είναι δυνατό το concept για κάποιον που κοιτάει πέρα απ’ τη φωτογραφία σαν εικόνα.

Κάποιοι γενικοί κανόνες, κάποια γενικά στοιχεία έχουν ομοιότητες σε οτιδήποτε, καθώς αλλάζει η εποχή και είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, το οποίο είναι και γρήγορο. Εμείς είμαστε η γενιά που έχουμε φουλάρει, έχουμε ‘κουμπώσει’ έκτη και πάμε τρέχοντας. Τώρα το που θα καταλήξει αυτή η βιασύνη είναι άλλο θέμα. Άλλο γρήγορο, άλλο βιαστικό.

-Εποχή υπερπληροφόρησης.

Είναι σαν την υπερβιταμίνωση, έχει τα ίδια κατά κάποιο τρόπο συμπτώματα. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία και μέτρο. Κάποιοι θεωρούν ότι το μέτρο σε φρενάρει. Δεν σε φρενάρει, σε κοντρολάρει και κρατάει τον έλεγχο, για να μη χάσεις τη μπάλα. Ούτε να είσαι υποτονικός, αλλά ούτε να είσαι ‘φεύγα’ τελείως.

-Πως ξεκίνησες και τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσεις;

Ο πατέρας μου πήρε αμάξι αναγκαστικά όταν ξεκίνησα να έχω εγώ προβλήματα υγείας. Ως τότε είχε μηχανή. Ήταν… μηχανόβιος και θα έπαιρνα και ‘γω τα χνάρια του. Απ’ τη μία λέω πάλι καλά που έγινε ότι έγινε και δεν καβάλησα ποτέ μηχανή στη ζωή μου, γιατί τώρα μπορεί να μην ήμουνα και δω.

Μικρός έκανα κολύμβηση και έπαιζα μπάσκετ. Οπότε ουσιαστικά με τ’ αυτοκίνητα δεν είχα καμία σχέση. Μου άρεσε βέβαια η οδήγηση, γιατί σαν έφηβος δεν μπορούσα να οδηγήσω και ζήλευα τους συμμαθητές μου, που τότε άκουγα ότι ξεκίναγαν να παίρνουν σιγά-σιγά το αυτοκίνητο του μπαμπά. Οπότε επειδή ήμουνα πάντα συνοδηγός, παρατηρούσα τον πατέρα μου στην οδήγηση, λεπτομερώς.

Είχα πλέον τη δυνατότητα να φύγω και να πάω μόνος μου, στην Αθήνα για παράδειγμα. Θυμάμαι έκανα κοπάνα απ’ το σχολείο και μάζευα άλλους 2-3… κοπανατζήδες και κατεβαίναμε Μικρολίμανο για καφέ!

Κάποια στιγμή φτάνω 18 χρονών και παίρνω το πρώτο μου αυτοκίνητο. Θυμάμαι το πήρα νύχτα, παρότι δεν είχα άδεια, και παρότι δεν είχα ξαναοδηγήσει ποτέ απ’ την πρώτη στιγμή το οδήγησα με μεγάλη άνεση. Απλά παρατηρούσα και όλο αυτό μου βγήκε κατευθείαν.

Αφού πήρα τα χαρτιά μου όλα και έγινα νόμιμος και άρχισα να κυκλοφορώ κανονικά, μου ‘έλυσε’ τα χέρια και πήγαινα ακόμη και στο σχολείο μ’ αυτό. Πήγαινα τις βόλτες μου και είδα ότι μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα πράγματα, γιατί πριν ήταν όλα πιο δύσκολα. Ήταν δύσκολο ακόμη και να πάω να δω ένα φίλο μου. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα χωλαίνουν, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το 1999-2000, που πήρα το αυτοκίνητο. Είχα πλέον τη δυνατότητα να φύγω και να πάω μόνος μου, στην Αθήνα για παράδειγμα. Θυμάμαι έκανα κοπάνα απ’ το σχολείο και μάζευα άλλους 2-3… κοπανατζήδες και κατεβαίναμε Μικρολίμανο για καφέ!

Ένα λοιπόν ήταν η αίσθηση της ελευθερίας και ένα δεύτερο, που ήταν και το κυριότερο, ότι άρχισε να αναπτύσσεται μια πολύ ερωτική σχέση με την οδήγηση, όχι με τ’ αυτοκίνητο σαν αυτοκίνητο. Είδα ότι η αντιμετώπιση των άλλων οδηγών, επειδή δεν ήξεραν ότι εγώ είμαι ανάπηρος (απλά έβλεπαν ένα νεαρό οδηγό), ήταν ίσος προς ίσο. Ακόμη και όταν τύχαινε να με βρίσουν, εμένα αυτό μου άρεσε, ότι δηλαδή με αντιμετώπιζαν ως ίσο. Και ήμουνα σε φάση που επιδίωκα να οδηγάω. Ενώ μέχρι να πάρω το αυτοκίνητο, επειδή κυκλοφορούσα μόνο με την καρέκλα, έβλεπες γιαγιάδες να σε βλέπουν και να βάζουν τα κλάματα, να σταυροκοπιούνται, να έρχονται πιτσιρίκια και να σου δίνουν λεφτά και άλλες τέτοιες καταστάσεις. Κάτι που φυσικά εμένα με χάλαγε.

Σκοπός είναι εγώ που δεν περπατάω να τρέχω μαζί μ’ αυτόν που περπατάει. Άλλωστε εμείς οι ανάπηροι την ισότητα κυνηγάμε. Γι’ αυτό παλεύουμε, απ’ την στιγμή που δεν την έχουμε και θα ‘πρεπε.

-Και πως αρχίζεις να σκέφτεσαι την οδηγήση και σε επίπεδο μηχανοκίνητου αθλητισμού;

Από μικρός είχα τη ‘μούρλα’ του πρωταθλητισμού, έτσι άρχισε να μου γεννάται η ιδέα ‘γιατί να μη το πάω αλλού;’. Στην αρχή προσπάθησα να ‘στήσω’ το HONDA. Το είχα τουρμπίσει από αντίδραση γιατί τότε η ΕΛΠΑ μέσω ενός γνωστού, ο οποίος είχε γνωστούς στην ΕΛΠΑ, είχε πει ότι για να τρέξω θα έπρεπε να υπάρχουν 10 συμμετοχές και να δημιουργηθεί ξεχωριστή κατηγορία. Τους είπα ότι εγώ δεν θέλω κάτι τέτοιο. Γιατί ήξερα ότι αν δημιουργηθεί κατηγορία, θα δημιουργούνταν πάλι ‘γκέτο’. Είναι κάτι σαν ‘σας αφήνουμε στην άκρη’. Σκοπός δεν είναι αυτός. Σκοπός είναι εγώ που δεν περπατάω να τρέχω μαζί μ’ αυτόν που περπατάει. Άλλωστε εμείς οι ανάπηροι την ισότητα κυνηγάμε. Γι’ αυτό παλεύουμε, απ’ την στιγμή που δεν την έχουμε και θα ‘πρεπε.

Δεν θα κερδίσεις ισότητα με το να είσαι στους Παραολυμπιακούς και είναι ένα στάδιο γεμάτο ανάπηρους. Χωρίς να έχω τίποτα με τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Έναν άνθρωπο θαύμαζα, τον Πιστόριους, βέβαια μετά έκανε τη δολοφονία και έπεσε στα μάτια μου σαν χαρακτήρας. Τον παραδεχόμουνα, μέχρι να γίνει το σκηνικό της δολοφονίας της συντρόφου του, γιατί διαγωνιζόταν με αρτιμελείς. Τον θαύμαζα για τη νοοτροπία του. Είχε καταφέρει να στεφθεί Ολυμπιονίκης στα 400 μέτρα μπαίνοντας στην οκτάδα του τελικού και αποκλείοντας αρτιμελείς.

Και αυτό κερδίζει τα βλέμματα και τη δημοσιότητα και έτσι κερδίζεις το σεβασμό. Κερδίζεις τη μάχη για την ισότητα. ‘Αφού μπορεί αυτός που είναι ανάπηρος, μπορούν όλοι, ας τους αντιμετωπίσουμε λίγο διαφορετικά’.

Οι Παραολυμπιακοί δεν γίνονται μαζί με τους Ολυμπιακούς, αλλά περίπου δύο βδομάδες μετά. Άρα αυτομάτως η Ολυμπιακή επιτροπή σε διαχωρίζει. Άρα είναι θέμα ‘θεαθήναι’ και υποκρισίας. Το αποτέλεσμα είναι, όπως και σ’ οτιδήποτε έχει να κάνει με αγώνες ΑμεΑ, να βρίσκονται στους αγώνες ο αθλητής, η οικογένεια του και πέντε φίλοι. Δεν πάει ο άγνωστος να δει τον ανάπηρο να τρέχει, για να το πούμε έτσι ωμά.

Αλλά επικρατεί η νοοτροπία του… superman, ‘εγώ δεν παθαίνω τίποτα’. Και όταν το πάθεις σου φταίει το κράτος που δεν σου δίνει το επίδομα, σου φταίνε οι νόμοι, ο Θεός, η κοινωνία κτλ. Όλοι εκτός από ‘σένα. Αυτός είναι ο Έλληνας.

Αυτό που κάνει αποκρουστική μια αναπηρία είναι η διαφορετικότητα σε σχέση με το φυσιολογικό. Όπως όταν βλέπεις ένα χοντρό και το λες ή έναν κοντό. Είναι απλά τα πράγματα και τελικά έχει να κάνει με την παιδεία κάθε ανθρώπου. Δηλαδή αυτός που έχει το συναίσθημα να μην φέρει τον άλλο σε δύσκολη θέση δεν θα πει το χοντρό χοντρό, ούτε τον κοντό κοντό κτλ. Είναι θέμα ειλικρινούς ευγένειας. Γιατί είμαστε πλάσματα της φύσης. Στη φύση γίνονται και λάθη.

Τα βάζω με τους Έλληνες γιατί όχι απλά είμαστε απαίδευτος λαός, δεν ξέρω πως να μας χαρακτηρίσω. Όταν είσαι μέσα στις 10 τοπ χώρες σε θνησιμότητα από τροχαία, που στον ένα θάνατο έχεις πέντε ανάπηρους, δεν γίνεται ρε μεγάλε να είσαι τόσο πια ρατσιστής. Γιατί ανά πάσα στιγμή όταν θα βγεις το Σαββατοκύριακο σου για βόλτα ή εκδρομή, δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις και πως θα γυρίσεις. Αλλά επικρατεί η νοοτροπία του… superman, ‘εγώ δεν παθαίνω τίποτα’. Και όταν το πάθεις σου φταίει το κράτος που δεν σου δίνει το επίδομα, σου φταίνε οι νόμοι, ο Θεός, η κοινωνία κτλ. Όλοι εκτός από ‘σένα. Αυτός είναι ο Έλληνας.

Το αφήνω σ’ ότι αφορά τις αναβάσεις και αυτά, είχα και κάποιες κακές εμπειρίες με κάποιους ανθρώπους εδώ πέρα, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν αυτό που πήγα να κάνω εγώ και φάγανε και λεφτά.

Όταν ήμουν μέσα στο νοσοκομείο υπήρχαν περίοδοι που έπαιρνα άδειες να πάω Σαββατοκύριακο στο σπίτι και να δω λίγο το δωμάτιο μου, το σκύλο μου, τους γονείς μου κτλ. Παρότι υπήρχαν περίοδοι που είχα μηχανική υποστήριξη, είχα βρει τρόπο να παίρνω τα μηχανήματα και να τα βάζω στ’ αμάξι και να κάνω μια βόλτα.

Μαζεύονταν είκοσι νοματαίοι σ’ ένα βουνό και πήγαιναν από παντιέρα σε παντιέρα. Κάποιοι γυρίζανε, κάποιοι… φεύγαν από κάτω.

-Και πότε μπαίνει το drift στη ζωή σου;

Το ‘μικρόβιο’ με το drift μου ‘κόλλησε’ κάπου στο 2009 νομίζω. Τότε ήρθε σαν μόδα στην Ελλάδα. Το ‘πατιλίκι’ άρχισε να γίνεται κάτι πιο σοβαρό και στην Ελλάδα. Βοήθησε πολύ το ίντερνετ σ’ αυτό. Άρχισε έτσι να βλέπει ο Έλληνας τι γίνεται στην Ιαπωνία, όπου γεννήθηκε το drift. Γεννήθηκε ουσιαστικά στο βουνό. Το drift ουσιαστικά είναι ανάβαση απ’ το πλάι. Αυτή είναι η φιλοσοφία του και έτσι ξεκίνησε, το ‘τούκε’ όπως το λένε.

Μαζεύονταν είκοσι νοματαίοι σ’ ένα βουνό και πήγαιναν από παντιέρα σε παντιέρα. Κάποιοι γυρίζανε, κάποιοι… φεύγαν από κάτω. Η Ιαπωνία είναι μια βραχώδης χώρα και ορεινή με σχεδόν καθόλου πεδιάδες και αυτό συντέλεσε στο να ‘εφευρεθεί’ το drift. Το ‘στροφιλίκι’ είναι στη φύση τους. Γι’ αυτό και όλα τ’ αυτοκίνητα τους, ακόμη και τα συμβατικά, είναι πολύ καλύτερα στο στρίψιμο. Ο Γερμανός όταν φτιάχνει ένα αυτοκίνητο δεν τον ενδιαφέρει τόσο πολύ το στρίψιμο όσο στην πορεία, η Γερμανία είναι φλατ χώρα. Βέβαια τώρα έχει γίνει μιξ το πράγμα.

Μέσω του ίντερνετ λοιπόν έγινε γνωστό και στην Ελλάδα αυτό που οι Ιάπωνες είχαν κάνει άθλημα. Κάποιοι άνθρωποι που είχαν επαφές με Ιάπωνες αθλητές, έφεραν ουσιαστικά το drift στην Ελλάδα. Άρχισε από σόου επίδειξης να γίνεται κανονικό άθλημα και εδώ. Ήρθαν κάποιοι Ιάπωνες αθλητές το 2009 και έδωσαν τεχνογνωσία σε κάποιους Έλληνες και αυτοί σιγά-σιγά άρχισαν να το περνάνε στα δικά τους αυτοκίνητα.

Απ’ το 2010 και μετά άρχισε η ‘απογείωση’. Ξεκίνησε το εξειδικευμένο tuning που χρειάζεται για το drift. Είναι πιο προσιτό σαν άθλημα πλέον για μπορείς με ένα πολύ low bugdet αυτοκίνητο και στήσιμο να ζήσεις την εμπειρία των αγώνων, κάτι πολύ σημαντικό.

Για να τρέξεις μια ανάβαση, μόνο η συμμετοχή σου είναι 300 ευρώ, ενώ στο drift είναι 80. Και μπορείς να έχεις ένα απλό πισωκίνητο αυτοκίνητο, ένα απλό Starlet για παράδειγμα, χωρίς να του κάνεις τίποτα. Ο Δαρζέντας, που κόντευα να χάσω απ’ αυτόν στον Πύργο, το αμάξι του είναι πιο γνήσιο απ’ αυτό που έχω εγώ για καθημερινό. Εντελώς low bugdet. Ο καθένας λοιπόν μπορεί να ζήσει την εμπειρία. Πολύ μικρότερος λοιπόν ο προϋπολογισμός σε σχέση με τα υπόλοιπα και είναι ένας απ’ τους λόγους που ακολουθώ και ‘γω.

Στο αμάξι μου ουσιαστικά τα έξοδα μου τα μεγάλα ήταν να κάνω πατέντα στο χειρόφρενο, που δεν υπάρχει αυτό που έχει κατασκευαστεί, είναι ελληνική πατέντα. Από κει και πέρα ‘φοράει’ μια καλή ανάρτηση, ένα καλό διαφορικό και τα τιμόνια που φτιάξαμε. Μιλάμε για ένα bugdet όλα αυτά γύρω στα τρία χιλιάρικα και τεσσεράμιση η αγορά του αυτοκινήτου, το οποίο το έχω για τρίτη χρονιά και με ελάχιστα έξοδα για τη συντήρηση του. Μεγάλη υπόθεση. Τα υπόλοιπα έξοδα είναι τέτοια που θα τα έδινες όποιο άθλημα μηχανοκίνητου και αν έκανες, δηλαδή διατροφή, έξοδα διαμονής κτλ.

-Πόσο σημαντική είναι η προπόνηση στο drift;

Ταλέντο δεν είμαι. Εγώ ξεκίνησα να μαθαίνω αγωνιστική οδήγηση στα 33 μου. Ουσιαστικά τρία χρόνια κάνω αγωνιστική οδήγηση, απ’ το 2015. Στο ξεκίνημα μου έβγαζα μια στροφή και αυτή με το ζόρι. Από τότε η βελτίωση είναι τεράστια και έχει να κάνει με την προπόνηση. Είμαι σαν τον… Σιγάλα, των προπονήσεων.

-Μήπως τελικά το μεγαλύτερο ταλέντο που μπορεί να έχει κανείς σ’ ότι επιχειρεί είναι να προσπαθεί πάρα πολύ να το πετύχει;

Ταλέντο για μένα είναι να κάνεις ότι αγαπάς και ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Υπάρχει αθλητής στο χώρο ο οποίος ξαφνικά λόγω υπερβολικού άγχους σταμάτησε ν’ αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει. Και αυτό φάνηκε στην οδήγηση του. Όσο ήταν πιο ανεξάρτητος και πιο ερασιτεχνικό το επίπεδο φαινότανε. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Γιατί η απλή αγνή αγάπη και ο έρωτας έγινε συμφέρον. Μπήκανε στη μέση άλλα πράγματα, οπότε χάθηκε αυτό το ρομαντικό, το αγνό, το ωραίο. Όταν ας πούμε χαμογελάς γιατί πρέπει και στο επιβάλλει ένα συμβόλαιο, χαλάει το πράγμα.

Πιστεύω ότι θα σταματήσω αυτό που κάνω, όταν γίνει για μένα ρουτίνα και θα βρω μια ωραία αφορμή για να το κάνω. Αλλά πιστεύω ότι θα αργήσει να κάνει τον κύκλο του μέσα μου, γιατί είμαι συλλέκτης εμπειριών. Ακόμη και οι κακές στιγμές και οι ατυχίες είναι εμπειρίες και μ’ αρέσει να μαζεύω εμπειρίες. Στους τελευταίους αγώνες θυμάμαι ακριβώς τι έχει γίνει απ’ τη στιγμή που μπήκα στ’ αμάξι ως και που βγήκα. Μέχρι τότε απ’ το άγχος και την αγωνία δεν το θυμόμουν.

-Καταφέρες να κατακτήσεις το πρωτάθλημα. Ποια είναι τα συναισθήματα σου;

Αν θα μπορούσα με μια-δύο λέξεις να χαρακτηρίσω τα συναισθήματα μου, θα έλεγα τις λέξεις δικαίωση και περηφάνεια. Δικαίωση γιατί αν παρακολουθήσεις το πρωτάθλημα ήταν σκορπισμένο σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Ελλάδας. Πρώτος αγώνας Λουτράκι, δεύτερος αγώνας Σέρρες, τρίτος αγώνας Μαραθώνας, τέταρτος αγώνας στον Πύργο, πέμπτος στη Ζάκυνθο -για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούσα ν’ ανακολουθήσω- και τελευταίος αγώνας στην Σπάρτη.

Και σαφέστατα νιώθω περήφανος για μένα, γιατί το να πραγματοποιείς τ’ όνειρο σου αν μη τι άλλο είναι επιτυχία μεγάλη. Πόσοι κάνουμε όνειρα, που απλά μένουν όνειρα;

Σημαίνει έξοδα πολλά, χρόνο, κόπο, συν του ότι για να φτάσεις εκεί είναι δυο χρόνια επίσης συμμετοχή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, σε όσους αγώνες μπορούσα. Αλλά έξοδα, σημαίνει πολλές προπονήσεις, σημαίνει στερήσεις. Γιατί όταν φτάνεις σε σημείο να λες ‘δεν θα πάω για καφέ’ με τους φίλους μου ή ‘δεν θα πάω το Σάββατο να πιω ένα ποτό’, για να μαζέψεις τα λεφτά για τα έξοδα στους αγώνες και στις προπονήσεις, να καλύψεις τις ανάγκες του ίδιου του αυτοκινήτου, αλλά και των ανθρώπων που σε ακολουθούν. Γι’ όλα αυτά νιώθω δικαίωση. Δεν πήγανε χαμένα, όλες αυτές οι στερήσεις, όλη αυτή η κούραση, όλο αυτό το άγχος, η αγωνία.

Και σαφέστατα νιώθω περήφανος για μένα, γιατί το να πραγματοποιείς τ’ όνειρο σου αν μη τι άλλο είναι επιτυχία μεγάλη. Πόσοι κάνουμε όνειρα, που απλά μένουν όνειρα; Μιλάμε για ένα όνειρο που ξεκίνησε να υπάρχει πριν δέκα χρόνια. Με τις όποιες δυσκολίες, αντιξοότητες, παρόλα αυτά έγινε πραγματικότητα. Είναι ίσως το μεγαλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μπορεί να έχω κερδίσει πολλές μάχες στη ζωή, όμως είναι άλλο να πετυχαίνεις σε κάτι που το γουστάρεις εσύ και σε γεμίζει και έχει επιτυχία και άλλο να κάνεις κάτι γιατί πρέπει και δεν έχεις άλλη επιλογή. Να κερδίσεις μια μάχη σ’ ένα χειρουργείο, δεν έχεις άλλη επιλογή, πρέπει να το παλέψεις. Δεν το φχαριστιέσαι να το πω έτσι απλά. Λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Πρέπει να ζήσεις. Το να κάνεις όμως κάτι που πραγματικά το γουστάρεις και σου δίνει ζωή και το κάνεις για σένα πάνω απ’ όλα, είναι κάτι που σε κάνει να είσαι περήφανος.

-Μελλοντικά σχέδια;

Για το μέλλον να μην το συζητάμε. Όσες φορές έχω μιλήσει φωναχτά για το μέλλον, δεν έχει γίνει τίποτα, οπότε να είμαστε καλά, να απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε κερδίσει μέχρι τώρα και προχωράμε.