Η Γέννηση του Βασιλιά
Στον υπόλοιπο κόσμο
Την ‘γύρη της γονιμότητας’, που συνετέλεσε στην παγκόσμια εξάπλωση του αθλήματος μετέφεραν οι Άγγλοι ναύτες πολεμικών κυρίως πλοίων που ναυλοχούσαν στα μεγάλα λιμάνια του κόσμου. Τα πληρώματα λοιπόν των πολεμικών αλλά και εμπορικών πλοίων, μύησαν τους απανταχού αρχικά ‘περίεργους’ στην ιδέα, στην πρακτική πλευρά του νέου σπορ και στις τεχνικές του, σε κάθε σημείο του πλανήτη και βέβαια στα λιμάνια που προσάραζαν, στην προκυμαία και στις αποβάθρες ‘γεμίζοντας’ τον χρόνο της αναμονής και κλωτσώντας ανελέητα ένα ‘στρογγυλό πράγμα’ που το έλεγαν μπάλα (ball). Οι Βρεττανοί ναύτες υπήρξαν ‘ οι ιεραπόστολοι’ της νέας ‘πανθρησκείας’. Διέδωσαν και δίδαξαν το σπορ στην αρχική υποτυπώδη μορφή του, το οποίο και εξελίχθηκε στην συνέχεια στην πρακτική του μορφή αποκτώντας ταυτόχρονα ιδεολογική δόμηση με στοιχεία στρατηγικής, φιλοσοφίας και επιστημολογίας χάρις και στο ενδιαφέρον, την έμπνευση και την εξειδίκευση ανθρώπων του χώρου, που αφιέρωσαν μια μεγάλη περίοδο της ζωής τους, ερευνώντας και βελτιώνοντας το άθλημα μέχρι την σημερινή ‘επιστημονική’ του μορφή και υπόσταση.
Μια περιήγηση στην ποδοσφαιρική βιβλιογραφία, μας ταξιδεύει σε κάθε γωνία ποδοσφαιρικής γης. Όμως αξίζει να παραθέσουμε κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία, των ισχυρότερων και βέβαια ιστορικότερων ομοσπονδιών του κόσμου, που καλλιέργησαν, ανέπτυξαν και απογείωσαν το άθλημα του ποδοσφαίρου.
Ο ιστορικός συγγραφέας Κλεάνθης Παλαιολόγος, περνάει χωρίς δεύτερη σκέψη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να συναντήσει κατά προτεραιότητα την ποδοσφαιρική χώρα της Αργεντινής.
‘Πρόκειται…’ τονίζει, ‘από ανέκαθεν για μια παραδοσιακή ποδοσφαιρική δύναμη, που απ’ τις πρώτες πήρε το μήνυμα της νέας τεχνοτροπίας αναφορικά με την άθληση και την ψυχαγωγία’. Στα 1860 Άγγλοι ναυτικοί και υπάλληλοι εμπορικών εταιρειών εισήγαγαν το σπορ στους νέους των παραλιακών μεγαλουπόλεων και την ενδοχώρα.
Απ’ τις πρώτες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες αυτή της Αργεντινής που ιδρύθηκε στα 1893. Οι Αργεντίνοι, εκτιμώνται ως χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι του Λατινικού ποδοσφαίρου. Ταχύτητα, μπρίο και φαντασία στην εκτέλεση των συνδυασμών. Τέλος άψογη τεχνική κατάρτιση. Στους φιλάθλους η ταύτιση του οπαδού με την ομάδα γεννάει υπέρμετρο φανατισμό που συχνά οδηγεί σε ακρότητες. Τις πρώτες δεκαετίες αλλά και μέχρι πρόσφατα, τάφροι και υψηλά συρματοπλέγματα απέκοπταν τον αγωνιστικό χώρο απ’ τις κερκίδες για ν’ αναχαιτίσουν το κύμα βίας με την διάχυση στις εξέδρες.
Τεράστια ‘εξαγωγική χώρα’ σε έμψυχο υλικό. Ισπανικοί και κυρίως Ιταλικοί σύλλογοι απ’ τα πρώτα ‘μπουσουλητά’ του ‘παγκόσμιου μωρού’, σπεύδουν να επωφεληθούν απ’ το πηγαίο ταλέντο των Αργεντινών ποδοσφαιριστών και να τους εντάξουν στις ποδοσφαιρικές τους ομάδες.
Η Γερμανία ήταν μία απ’ τις πρώτες χώρες που ‘ασπάσθηκε την νέα θρησκεία’. Την περίοδο που οι Έλληνες εκπαιδευτικοί μάχονται να ‘περάσουν’ την γυμναστική στα δημόσια Δημοτικά και Γυμνάσια, οι Γερμανοί απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα εισάγουν το ποδόσφαιρο επίσημα στα σχολεία. Στην ανάπτυξη του αθλήματος συνέβαλε επίσης το γεγονός της ανταλλαγής φοιτητών μεταξύ των δύο χωρών. Μετέπειτα προσπάθησε ν’ ανταγωνιστεί το Αγγλικό ποδόσφαιρο, αντιγράφοντας ανεπιτυχώς δική της ποδοσφαιρική σχολή, παρ’ ότι με το χάραμα του 20ου αιώνα βρίσκει το Γερμανικό ποδόσφαιρο υπό την αιγίδα της Εθνικής Ομοσπονδίας.
Απ’ τις παλιότερες ομοσπονδίες ποδοσφαίρου αυτή της Ιταλίας, που ιδρύθηκε στα 1898. Οι Ιταλοί σε αντίθεση με τους Γερμανούς που προσπάθησαν ν’ αντιγράψουν τους Άγγλους στα πρώτα βήματα διάδοσης του νέου σπορ, απλά κατέγραψαν τα βασικά στοιχεία της ‘μητροπολιτικής Αγγλίας’ και πάνω σ’ αυτά εναπόθεσαν μέσα από ένα διεισδυτικό πνεύμα την ευφυΐα και ευρυματικότητα τους ως λαός, σε βαθμό που σήμερα, Ρώμη και Μιλάνο να θεωρούνται παγκόσμια κέντρα τάσεων, φιλοσοφιών και συστημάτων.
Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα δεν εμφανίζονται ακόμη, οι μετέπειτα ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις Βραζιλία, Ισπανία και Γαλλία και ακόμη η Ουγγαρία που μεγαλούργησε στα μέσα του επόμενου αιώνα κάτω απ’ την συγκρότηση ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών.
Φαίνεται ότι οι πολιτικές συγκυρίες και η εν γένει κοινωνικό-οικονομική κατάσταση αυτών των χωρών δεν ευνόησε την ένταξη του εγχώριου ποδοσφαίρου στο ν’ αποκτήσει εθνική προστασία, γεγονός που συμβαίνει τις επόμενες δεκαετίες. Απεναντίας χώρες που ουδέποτε στο παρελθόν αλλά και σήμερα γνώρισαν την παγκόσμια διάκριση, έθεσαν από ενωρίς το εθνικό τους ποδόσφαιρο σε τεχνοκρατικά πλαίσια, ασκώντας εθνική πολιτική όσον αφορά την εκμάθηση, διάδοση και γενικότερα ανάπτυξη του αθλήματος.
Η Δανία ιδρύει ποδοσφαιρική ομοσπονδία το 1889, η Ν. Ζηλανδία το 1891, η Ν. Αφρική το 1892, το Βέλγιο και η Ελβετία το 1895 και η Ουρουγουάη το 1900 που μαζί με τις εθνικές ομοσπονδίες ποδοσφαίρου της Αργεντινής, Ιταλίας, Γερμανίας και φυσικά Αγγλίας στις οποίες ως εκ του μεγέθους γίνεται ιδιαίτερη αναφορά αποτελούν τις ‘αρχαιότερες’ στον παλιό αλλά και σύγχρονο κόσμο του ποδοσφαίρου.
