‘Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’: ‘Εδώ Πολυτεχνείο’

Το ποδόσφαιρο πανελληνίως αλλά και σε τοπικό επίπεδο, επισκιάζεται αυτή την δεκαετία από γεγονότα μείζονος σημασίας, που πρωτίστως αγγίζουν την ελληνική κοινωνία…

Πρώτα λοιπόν, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Η χούντα έχει ‘κατσικωθεί και εδραιωθεί για τα καλά στις πλάτες και το σβέρκο του Ελληνικού λαού…’

‘Με το σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο’. Άλλωστε, έχουν αρχίσει για τα καλά να ακούγονται, τα ‘ηρωϊκά και επαναστατικά τραγούδια’ του Μίκη Θεοδωράκη με άκρας επιμέλειας προφυλάξεις και επιστράτευση ‘τσιλιαδόρων’…!

Το στρατιωτικό καθεστώς ‘επενδύει’ και στο ποδόσφαιρο… και η ‘πρωθυπουργική’ σύζυγος Δέσποινα, δίνει ‘σόου’ στο γήπεδο ‘Λεωφόρος Αλεξάνδρας’.

Το Φεβρουάριο του ’73 τα γεγονότα της Νομικής. Οι φοιτητές κατεβαίνουν την Ακαδημίας και δέχονται ανηλεή την επίθεση του αστυνομικού κράτους. Τα συνθήματα που ακολουθούν: ‘Όχι άλλο αίμα’ και ‘Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων’.

Ύστερα τα πράγματα αγριεύουν. Έρχεται το ‘ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’ να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα του λαού μας… τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Η διαταγή του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ήταν να κατέβει ο στρατός για να καταπνίξει την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Και κατέβηκε ορμητικά και επιθετικά. Είχε προηγηθεί η αστυνομική επίθεση με δακρυγόνα…

Παιδιά ήταν οι αμυνόμενοι και όμως τα χτύπησαν, παιδιά ήταν και όμως τα σκότωσαν, παιδιά ήταν και όμως νίκησαν. Προξενούν ρίγος οι εφιαλτικές στιγμές σε όσους τις έζησαν από κοντά:

‘Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο..! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων!’ Στο μικρό ραδιοπομπό, ο φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής από την Ιστιαία, Χρήστος Παπαχρήστος εναλλάσσεται στο μικρόφωνο με τη Μαρία Δαμανάκη…

Τα άρματα μάχης διασχίζουν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πυροβολώντας αδιακρίτως… Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, οι δαιμονισμένες στριγγιές των ερπυστριών και την άσφαλτο να συντρίβεται με πάταγο απ’ τα σιδερένια τέρατα των πενήντα τόννων.

Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου 1973, ένα από τα άρματα γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Εισβάλλουν αστυνομικοί και άνδρες των ΛΟΚ. Γενικό πανδαιμόνιο! Αδιερεύνητος ο αριθμός των θυμάτων εντός του Πολυτεχνείου και στις γύρω περιοχές. Ύστερα συλλήψεις, κρατητήρια, ξυλοδαρμοί, φάκελλοι… Η ΕΣΑ και πάλι πανταχού παρούσα..!

Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου βρέθηκα πολύ κοντά και την τελευταία στιγμή αποτραβήχτηκα σε μια ήσυχη γειτονιά στου ‘Γκύζη’, με την παρέμβαση κάποιου εμπειρότερου για να περάσει η ‘μπόρα’.

Ήμουν σπουδαστής τότε και η Σχολή μου βρισκόταν στην Κάνιγγος. Λίγους μήνες αργότερα γνώρισα και τον ‘ξανθό ίλαρχο’ όπως είχαν γράψει τα ‘Επίκαιρα’ που κατηύθυνε το άρμα και έδωσε την ‘εντολή, υπηρετώντας την θητεία μου στο Γουδί, τον οποίο και είχα διοικητή στην 1η Ίλη Διαβιβάσεων.

Ο ‘αόρατος δικτάτορας’ Δημήτρης Ιωαννίδης γίνεται ορατός πλέον… με την πτώση του Παπαδόπουλου..!

Και το ’74 μια τραγική χρονιά για τον μαρτυρικό Ελληνισμό της Κύπρου. Οι Τούρκοι εισβάλλουν στο νησί. Προηγουμένως οι στρατοκράτες της Αθήνας, έχουν προκαλέσει κλίμα αποσταθεροποίησης, ενθαρρύνοντας την ανατροπή του Μακάριου. Κινδύνευε η ζωή του και το καθεστώς. Ο ίδιος δε φοβόταν και είχε πει: ‘Ίσως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο, που έχει διαβάσει τις νεκρολογίες του’. Δεν λυπόταν γι’ αυτή τη θυσία, ένα μόνο τον πίκραινε. Πως τον άχαρο ρόλο του νεκροθάφτη της Κύπρου, θα τον έπαιζε η ίδια η μάνα Ελλάδα! Το έγραφε ο ίδιος ο Μακάριος σε επιστολή του στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, στρατηγό Φαίδωνα Γκυζίκη..!